تکیه اجابن یکی از تکایای تاریخی شهر بابل است که در بافت قدیمی شهر قرار دارد. ساختار این بنا از الگوهای رایج معماری تکایای مازندران در دوره قاجار تبعیت نموده است.
این بنای تاریخی در 24 اسفند ماه از سال 1383 با شماره ثبت 11522 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. ساختار تکیه اوجابن از اجر، ملات گل و آهک تشکیل شده و با معماری زیبای دوران قاجار مزین گشته. نمای ظاهری تکیه اوجابن در زمان پهلوی اول، مرمت و بازسازی شده است. یکی از نکات جالب توجه در تکیه اوجابن این است که دومین تکیه ای است که در شهرستان بابل مناره دارد و به جز تکیه حصیرفروشان که دارای دو مناره است، دیگر تکایای بابل، فاقد مناره می باشند. در روزگاران قدیم نماهای ظاهری اماکن مقدس به صورت ارسی و گره چینی بوده اما از آنجایی که گره چینی فاقد چسب و به شکل پازل مانند ساخته می شده است، با کوچکترین ضربه ای خراب می شد که این ضعف بنا به شمار می رفت. در دوران پهلوی اول، ساختار عوض و به شکل کنونی درآمد.
نکته ای دیگر به جز نماد مناره که اوجابن را از دیگر تکیه ها متمایز کرده این است که در اکثر این مکان های مقدس مناره درکنار و خارج از مکان است اما در این تکیه مناره از داخل بنا بالا رفته است و جاذبه ای خاص به آن داده است. در عهد قاجار یکی از تجار بابل، سفری تجاری آن هم از طریق دریا به روسیه را در پیش گرفت که در بین راه، دریا طوفانی شده و جان و مال تاجر به خطر افتاد. از آنجا که تاجر فردی مذهبی و معتقد بوده سلامتی خود و بارش را برای تکیه محل سکونتش که همان تکیه اوجابن بوده نذر می کند. زمانی که طوفان فروکش می کند و تاجر و کالاهایش به سلامت از آن معرکه بیرون می آیند تاجر برای ادای نذرش بادنمایی به شکل صور اسرافیل از روسیه خریداری کرده و بر مناره تکیه نصب می کند.
نماد صوراسرافیل یادمان و یادگار این تاجر می باشد. جنس این بادنما از فلز برنج است و جهت وزش باد را در هر نقطه که باشید نشان می دهد، اما اینکه چرا به شکل صوراسرافیل است باید گفت شاید این تاجر در آن زمان که گرفتار بلای طبیعی شده و مرگ را نزدیک تر از آنچه هست دیده، بعد از نجات از آن میدان بلا با این نماد می خواست به مردمان زمان خود و آیندگان بفهماند که مرگ به شما نزدیک تر از آنچه فکر می کنید است و نباید منتظر قیامت و دمیدن صوراسرافیل بمانید.
