گزارشی از خانه اوصیا:

به گزارش بلاغ، در صبح یکی از روزهای پاییزی با علی جهانیان همراه شدیم تا به اتفاق مدیر میراث فرهنگی بابل «التفات اباذری» بازدید کوتاهی از برخی آثار تاریخی بابل داشته باشیم.

علی جهانیان، کارشناس هنرهای سنتی اداره میراث فرهنگی بابل است، وی از سال 1364 فعالیت هنری خود را آغاز کرد و در سال 1378 به استخدام میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری بابل درآمد.

جهانیان به سبب علاقه ای که به معرفی آثار هنری و تاریخی شهرستان محل سکونت خود دارد، ارتباط مناسبی با مردم برقرار کرده است و از کسانی که دارای آثار تاریخی و غنی فرهنگی هستند، می خواهد تا با میراث فرهنگی بابل همکاری داشته باشند.

این کارشناس هنرهای سنتی با همین اقدامات تاکنون توانسته است، مردم بسیاری را راغب کند تا آثار تاریخی که اغلب از جمله آثار مردم شناسی هستند، در موزه بابل با نام خود ثبت و نگهداری کنند.

جهانیان با تکیه بر تسلط و عملکردی که در حوزه راهنمایان موزه داشت، در سال 1391 مقام چهارم مسابقات راهنمایان موزه را در تهران کسب کرد و هم اکنون نیز در موزه بابل به عنوان راهنما در حال فعالیت است.

وی ما را به منطقه اوصیا برد و درباره خانه مرحوم اوصیا توضیحاتی داد که می خوانید: خانه مرحوم سید احمد اوصیا، یکی از مناطق گردشگرپذیر و تاریخی شهرستان بابل است، آنطور که جهانیان می گوید: فرزندان اوصیا از ثروتمندان بابل هستند که هم‌اکنون در خارج از کشور زندگی می کنند.

اوصیا در حدود 15 سال پیش به ایران آمد و با خرید منطقه ای که در حاشیه خانه اش قرار داشت، مغازه های بسیاری احداث کرد که تقریباً در ساخت همه آنها از آجرهای طرح قدیم استفاده شده است.

وی در وسط منطقه، پارک کوچکی احداث کرده است که در میانه آن مقبره سید زین العابدین یکی از علمای قدیمی دفن شده است و چند تن از خاندان اوصیا نیز در کنار این مقبره دفن شده اند.

پس از اینکه به خانه اوصیا می رسیم، یکی از اقوام وی به نام «حسین اوصیا» که در نبود صاحب خانه از محل نگهداری می کند، در را به روی ما می گشاید.

حسین اوصیا می گوید: خانه اوصیا با همکاری میراث فرهنگی بابل قرار است به فرهنگ سرا تبدیل شود.

آنچه که در منطقه اوصیا جالب به نظر می آید این موضوع است که یک فرد علاقه‎مند به تاریخ و آثار باستانی از هزینه شخصی خود برای نگهداری آثار قدیمی استفاده کرده است و حتی هزینه مرمت و راه اندازی فرهنگ سرا نیز از سوی خانواده اوصیا پرداخت می شود.

نمای بیرونی خانه قدیمی اوصیا با بالکن کوچک و آبی رنگش و گلدان بزرگی که به وسیله میله های آهنی به ساختمان متصل است، خیلی برایم جذاب بود.

زمانی که به داخل خانه رفتم، نمای آجری با درب و پنجره های آبی رنگش، حوض کوچک وسط حیاط و چاهی که هنوز پر از آب است، انگار همه چیز در آنجا زنده است و هنوز آدم هایی هستند که در این خانه زندگی می کنند.

هنوز شیشه های قدیمی (سرنیزه) کنار پنجره های خانه به چشم می خورد و همراه با آنها  خاطراتی از زندگی آدم هایی که روزگاری در اینجا زندگی می کردند، برای‎مان زنده می شود.

خانه اوصیا دارای دو طبقه و چند ساختمان کنار هم است که از داخل حیاط به یکدیگر ارتباط می یابند.

در وسط خانه قرار است آسانسوری برای رفت و آمد مردمی که از فرهنگ‌سرا استفاده می کنند، نصب شود، در گوشه یکی از اتاق ها گهواره کوچکی که یادگار دوران کودکی فرزندان صاحب خانه است به چشم می خورد.

عکس جوانی صاحب خانه بر روی دیوار خودنمایی می کند و درب کمدهای قدیمی چارطاق باز است.

بی شک در همه شهرهای مازندران نظیر خانه اوصیا بسیار است ولی متاسفانه به دلیل عدم توجه مسئولان و صاحبان آنها هر روز که می گذرد به خرابه تبدیل می شوند.

امید است در آینده ای نزدیک شاهد بازسازی و مرمت بیشتر این خانه ها که کوله باری از خاطرات گذشتگان ما را بر دوش می کشند، باشیم.