باغ پرندگان دامون باغ
قوغاز
قوغاز یکی از نژاد های غاز های اکراینی، چینی و آفریقایی می باشد که به خاطر شکل ظاهری متفاوت آن مورد توجه خیلی از کاربران قرار گرفته است.
قوغاز یکی از پرندگان وحشی می باشد و اهلی کردن آن یکی از دغدغه های دارندگان این پرنده است.
یکی از خصوصیات جالب این پرنده برآمدگی روی منقار آن است که ظاهری متفاوتی برای این پرنده ایجاد کرده است.
این پرنده کمیاب به دلیل ارزش بالای گوشت خود مورد توجه بسیاری از پرورش دهنده ها قرار گرفته است،
مرغ شاخدار
مرغ شاخدار یکی از پرندگانی است که سابقه طولانی در پرورش توسط انسان ها دارد.
ابتدا یونانیان این پرنده را از آفریقا برای پرورش به کشور خود بردند.
دلیل گوشت خوش طعم و ظاهر زیبا، رفته رفته محبوبیت این پرنده افزایش یافته .
کشورهای زیادی مانند فرانسه نیز به پرورش آن روی آوردند. به طوری که به عنوان بزرگترین پرورش دهنده در دنیا شناخته شدند.
ویژگی های مرغ شاخدار
نام دیگر این پرنده، مرغ گینه (Guineafowls) است. مرغ گینه جدای از گوشت لذیذ و مقوی که دارد .
دارای ظاهر زیبایی نیز می باشد، به همین دلیل به عنوان حیوان خانگی نیز از آن نگهداری می‌کنند.
امروزه علاوه بر کشورهای خارجی، در ایران نیز با اصلاح نژادی، به شکل صنعتی این پرنده را پرورش می‌دهند.
نگهداری و پرورش مرغ شاخدار بیشتر در منطق جنوبی و مرکزی دیده می شود.
این به دلیل سازگاری مرغ گینه با محیط های خشک و گرم است. مرغ گینه در مواجهه با خطر، شروع به جیغ زدن می‌کند.
همچنین از بودن در جمع و گله های شلوغ لذت می‌برد.
شکل این پرنده بسیار به قرقاول نزدیک است، اما سایز و اندازه آن بیشتر شبیه بوقلمون می‌باشد.
وزن مرغ شاخدار از ۷۰۰ گرم تا ۵ کیلوگرم و طول آن از ۴۰ تا ۷۰ سانتی متر است. در ادامه برخی از تفاوت های مرغ شاخدار با مرغ را نام می بریم.
- بسیار مقاوم و جان سخت هستند
- قابلیت تحمل بسیاری از شرایط آب و هوایی را دارند
- در مقابل بیشتر بیماری های شایع مقاوم‌اند
- برای نگهداری از آنها به لانه های گران نیازی ندارید
- بسیاری از خواکی که مرغ نمی‌تواند بخورد، برای این پرنده قابل خوردنند
- جیره غذایی سختی ندارند
- در برابر مایکوتکسین و آفلاتوکسین نسبت به مرغ مقاوم ترند
- پوسته تخم این پرنده نسبت به مرغ سخت تر و در برابر شکستگی مقاوم تر است
- گوشت این پرنده کلسترول پایینی داشته و غنی از ویتامین است
کبوتر
اردک مسکووی (Muscovy duck)
مرغابی اسرائیلی یا اردک اسرائیلی یا اردک موسکووی (نام علمی: Cairina moschata) گونه‌ای بزرگ جثه از اردک است.
این نوع مرغابی برخلاف نامش ارتباطی به مسکو و اسرائیل ندارد و بومی آمریکای جنوبی، مرکزی و مکزیک است.
این اردک اهلی شده و هرچند بومی مناطق گرمسیری است اما هوای سرد را هم به خوبی تحمل می‌کند و برخلاف اغلب هم‌خانواده‌هایش علاقه چندانی به شنا و آب‌تنی ندارد.
رنگ این پرنده سیاه و سفید است و بزرگتر از بقیه مرغابی‌های اهلی که همگی نژادهایی از اردک سرسبز هستند.
نوع نر این اردک حدود ۷۵ سانتی‌متر درازا دارد و وزنش به ۵ تا ۶ کیلوگرم نیز می‌رسد، اما نوع ماده کوچکتر است و وزنش حدود ۳ کیلوگرم است.
این مرغابی توسط بومیان آمریکا اهلی شده بود و کریستف کلمب تعدادی از آنها را از باهاما با خود به اروپا آورد.
نمونه‌های وحشی این حیوان در باتلاق‌ها، دریاچه‌ها و نهرها و علفزارها و مزارع اطراف آنها زندگی کرده و شبها را در درختان می‌گذراند.
غذای آنها از گیاهان، غلات، ماهی‌های کوچک، دوزیستان، خزندگان، سخت‌پوستان، حشرات و هزارپاها تشکیل می‌شود.
ویژگی‌ها
- گوشت آنها در مقایسه با مرغابی‌های دیگر بیشتر طرفدار دارد و به دلیل کم‌چرب و ترد بودن با گوشت گوساله مقایسه می‌شود.
- آنها همچنین بسیار ساکت هستند و به مرغابی «بی‌کواَک» و «مرغابی لال» در اسپانیایی (Pato mudo) شهرت دارند و تا استرس شدیدی به آنها وارد نشود «کواَک» نمی‌کنند.
- وزن آنها هم بسیار بیشتر از مرغابی‌های معمولی است اما رشد آنها آهسته‌تر است.
- به‌طور میانگین هفته‌ای ۲ تا ۴ بار تخم‌گذاری می‌کند.
- نوع دورگه این مرغابی گوشتخوار هستند و ممکن است به بقیه حیوانات اهلی مانند مرغ حمله کنند.
بلدرچین
بلدرچین (به انگلیسی: Quail) یا به فارسی افغانستان بودنه (به پارسی: وردیج)[۲] به گروه بزرگی شامل چندین سرده از پرندگان کوچک.
از راسته ماکیان‌سانان گفته می‌شود. این پرندگان شناخته‌شده‌ترین گونه‌های راستهٔ ماکیان‌سانان هستند.
آنها به دو بخش بلدرچین‌های جهان جدید (تیرهٔ Odontophoridae) و بلدرچین‌های بر قدیم (تیرهٔ Phasianidae) تقسیم می‌شوند.
بلدرچین‌ها جثهٔ کوچک دارند و زندگی بر روی زمین را ترجیح می‌دهند.
از دانه‌ها و نیز حشرات و دیگر جنبندگان، کوچک تغذیه می‌کنند. بر روی زمین لانه می‌سازند و توانایی پروازهای کوتاه و سریع را دارند. بلدرچین حدود ۲ تا ۷ سال عمر می‌کند.
برخی گونه‌ها همچون بلدرچین ژاپنی و بلدرچین معمولی پرندگانی مهاجرند و توانایی پرواز در مسافت‌های طولانی را دارند.
در برخی کشورها برخی گونه‌های بلدرچین در تعداد زیاد پرورش داده می‌شوند تا از تخم و گوشت آنها استفاده شود یا حتی در شکارگاه‌ها رها شوند.
تخم آن نسبت به تخم مرغ پروتئین بیشتری دارد و گوشت آن بسیار مفید است.
این پرنده در سکونت‌گاه‌های خود هم توسط انسان‌ها به‌طور گسترده‌ای شکار می‌شود تا از گوشت و پرهایش استفاده شود.
امروزه یکی از زیباترین گروه‌های بلدرچین، تاکسیدو (Tuxedo) نام دارد. [۳]
بوقلمون
بوقَلَمون (از یونانی: hupokálamon, ὑποκάλαμον)[۲] (در فارسی افغانستان: فیل‌مُرغ) (در فارسی تاجیکستان: مَرجان‌مُرغ) گونهٔ بزرگی از پرندگان است که از سردهٔ (Meleagris) و بومی آمریکای شمالی می‌باشد.
بوقلمون‌ها در راسته ماکیان‌سانان قرار دارند.
بوقلمون‌ها دارای یک آویزۀ گوشتی هستند که در روی گلو آویزان است و یک برآمدگی گوشتی به نام نوک‌آویز (snood) دارد که از روی نوک آویزان است.
با طول بالی از ۱٫۵ تا ۱٫۸ متر، بوقلمون‌ها بزرگترین پرندگان جنگل‌های محل زندگی خود هستند.
همچون بسیاری از دیگر گونه‌های راستهٔ ماکیان‌سانان، بوقلمون نر بزرگتر و رنگارنگ‌تر از بوقلمون ماده است.
هنگامی که این پرنده مضطرب یا هیجان‌زده می‌شود پوست برهنه در ناحیه گلو و سر می‌توانند از خاکستری به رنگ‌های قرمز، سفید و آبی تغییر رنگ دهند.
به همین علت در زبان فارسی به آن بوقلمون می‌گویند. بوقلمون نوعی از پارچه دیبا است که با تغییر جهت تابش نور به آن از رنگی به رنگی دیگر درمی‌آید.
اروپاییان در نخستین برخورد با بوقلمون در شمال آمریکا آن را به اشتباه گونه‌ای از پرنده گینی دانستند که از راه ترکیه وارد مرکز اروپا شده بود.
با این حال نام کشور ترکیه بر روی این پرنده در زبان انگلیسی باقی‌ماند و نیز این اشتباه موجب شد که نام علمی آن Meleagris (نام پرنده گینی در یونان است) شود.
همچنین نام‌های زیادی در زبان‌های دیگر برای بوقلمون‌ها وجود دارد، که خاستگاه غیر بومی دارند .
دیدگاه‌هایی از زمان قدیم دربارهٔ این پرنده دیده شده‌است و باید افزود که معلوم نیست بوقلمون‌ها واقعاً از کجا آمده‌اند.
دو عکس بالا انواع غاز و اردک درحال پرورش در دامون باغ شامل غاز محلی، غاز اکراینی، قوغاز، اردک محلی، اردک مسکوی می باشد.
کاری از:
تحریریه پایگاه اطلاع رسانی دامون باغ (قائمشهر: روستای رنگریزکلا )
