آیین واوارون
در مناطق شمال کشور، باران به اندازه کافی می بارید و گاه بارش بی موقع موجب خسارت به محصول به ویژه برنج می شد. به همین دلیل بیشتر دعا ها در مورد بند آمدن آن بود.
اما امروزه به علت تغییر فصل کاشت برنج، بارش باران تاثیر چندانی بر آن ندارد. اما بارش زیاد گاه کشت برنج و نشاء را به تاخیر می اندازد.
وا به معنی باد و وارون به معنای باران است. واوارون یکی از آیین های آفتاب خواهی می باشد. در نقاطی که فرهنگ مردم دچار تحول و دگرگونی نشده، هنوز هم واوارون اجرا می شود.
واوارون به این ترتیب انجام می شود که نوجوان ها و بچه ها در زیر بارش سیل آسای باران صف کشیده ، پشت پیراهن یکدیگر را با دست نگه می دارند. نفر جلویی جارویی را به دست می گیرد، به طوری که دسته جارو در دست و بالای آن تا حدود گردن او باشد؛ شعر زیر را می خوانند و وارد حیاط خانه ها می شوند:
وارون وا، وارون وا / بینج تو تک لله وا/ هر کی امار دونه ندا/ وشون خنه ره وا له بدا
یعنی : باران باد ، باران باد/ برنج پشت بام را به ما بدهید/ هرکس به ما برنج نداد/ خانه اش را باد خراب کرد.
صاحب خانه یک کاسه برنج در کیسه آن ها می ریزد و در آخر چند نفر از بزرگترها، برنج ها را جمع می کنند.
مراسم تمنای باران
در بسیاری از روستاها و مناطق ییلاقی مازندران مرسوم است که اگر بارش باران کم باشد و مردم دچار کمبود آب شوند، مراسم خاصی را (به نام مراسم تمنای باران) به جای می آورند تا خداوند دعاهای آنها را مستجاب کرده و باران بفرستد مراسمی که به شرح زیر است :
اهالی روستا در یک روز ساعت معین که از قبل هماهنگ شده است همگی به امامزاده ، مسجد و یا میدان بزرگ روستا و یا مکانی در خارج از روستا می روند و دعا می کنند و ملا یا سید روستا، گوشه ای از جلد قرآن مجید(کتاب دینی مسلمانان) را خیس می کند و یا منبر مسجد و یا امامزاده محل را با آب کمی خیس می کنند به این نیت که باران ببارد.
علاوه بر این رسم، مرسوم است که همه مردم شیر برنج با خود به محل برگزای مراسم می آورند، مقداری را جمعیت حاضر می خورند و مقداری دیگر را به این نیت که باران ببارد بر روی پشت بام منازل خود می ریزند تا خوراک پرندگان شود و در نهایت آرزو می کنند که دعایشان مستجاب شود.
