یکی از ییلاق‌های روستایی استان مازندران به نام «گلیران» می‌باشد، روستایی که موقعیت آن در ۷۰ کیلومتری جنوب بابل در منطقه بندپی و از جهتی دیگر در ۴۰ کیلومتری شمال غربی شهرستان آلاشت و در منطقه‌ای کوهستانی و تقریبا در بالاترین ارتفاع کوه‌های منطقه قرار دارد.
این روستا و روستاهای اطراف مشابه دیگر ییلاقات شمال: مازیچال، جواهردشت، لیما گوادر و… با توجه به ارتفاع زیاد در بیشتر مواقع پوششی از ابر دارد که مانند سفره‌ای در زیر پای این روستاها گسترده شده است. در صورت صاف بودن هوا، شما می‌توانید شهرستان‌های بابل، قائمشهر و… مناطق اطراف را با چشم رویت کنید.
نوع اقامت در این روستا، با توجه به فصل ایجاد کمپینگ است، چون مردم این مناطق کلبه‌های خود را کمتر اجاره می‌دهند.
دسترسی به این روستا از دو مسیر میسر است:
مسیر اول) جاده فیروزکوه-پل سفید-آلاشت-بعد از روستاهای سرین-لرزنه-سنگرج-امامزاده حسن-اسب خانی و گلیران. (یک کیلومتر مانده به آلاشت به دو راهی می‌رسیم که با تابلویی روستاهای قبل از گلیران را نشان می‌دهد، دو راهی را به سمت راست رفته و پس از ۴۰ کیلومتر رانندگی در جاده کوهستانی زیبا و گذر از کنار چند روستا به گلیران می‌رسیم).
مسیر دوم) جاده فیروزکوه-شیرگاه-کیلومتر ۴۲ جاده بابل-سه راهی لفورو فیروزجاء-جاده معدن گلیران (مسافتی ۳۹ کیلومتری از کف رودخانه تا معدن گلیران که در جوار روستای گلیران واقع شده است، مسیری جنگلی و جاده‌ای خاکی که ترجیحا باید با خودروهای دو دیفرانسیل رفت. زمان صرف شده از شیرگاه تا گلیران با خودروی شخصی حدود سه ساعت به طول خواهد انجامید.
شغل اصلی مردم گلیران عمدتا دامپروری و کشاورزی و تولید مواد لبنی است و بناهای آن به لحاظ معماری، خشتی، چوبی و قدیمی است. به این ترتیب با ورود به این روستا، به فضایی متفاوت از شهر وارد خواهید شد. در گلیران نزدیک به ۵۰ خانوار در فصل بهار و تابستان حضور دارند، اما به علت صعب‌العبور بودن و سردی هوا، در فصول سرد سال خالی از سکنه است. ییلاقات این منطقه به‌علت صعب‌العبور بودن، خوشبختانه تا کنون بکر و تقریبا دست نخورده باقی مانده و هنوز برخی از سنت‌های قدیمی از جمله نوع پوشش زنان یا نوع معماری کلبه‌ها به شکل اولیه در آن حفظ شده است.
آداب و سنن: یکی از سنت‌هایی که در اواخر تیر ماه هر سال در مناطق بندپی و فیروزجاء و ییلاقات اطراف مثل فیلبند، گلیران، شیخ موسی، میونگ و… برگزار می‌شود نوعی کشتی پهلوانی به‌نام کشتی «لوچو» است. این کشتی از سنت‌های دیرینه استان مازندران بوده که از گذشته‌های دور در عروسی‌ها نیز برگزار می‌شده است، در حال حاضر این کشتی در مناطق فوق اجرا می‌شود و تماشاگران زیادی دارد. همچنین جوایز این کشتی اکثرا گاو و گوسفند است که به پهلوان تعلق می‌گیرد و قبل و در حین کشتی، هنرمندان با نی و ساز سنتی فضای شاد و مفرحی را برای تماشاگران به‌وجود می‌آورند.
توصیه‌ها:
۱) اگر اهل خاکی رفتن نیستید، می‌توانید با خودروهای کرایه‌ای از آلاشت به این ییلاقات سفر کنید.
۲) حداقل زمان بازدید از این روستا دو تا سه روز از مبداء تهران است.
۳) بهترین مسیر از آلاشت است. شب را در آلاشت مانده و روز دوم را به مناطق اطراف اختصاص دهید که مسیر هموارتری هم دارد.
۴) بهترین زمان بازدید اردیبهشت و خرداد است.
